ฉากและชีวิต

นวนิยายสะท้อนภาพชีวิตความเป็นอยู่ในแถบชนบทที่ราบลุ่มภาคกลางของนักเขียนรางวัลศรีบูรพาประจำปี 2550 เรื่องราวความรักตรึงใจซึ่ง “น้าพร” มีต่อ “น้าน้อย” อย่างมั่นคงไม่เสื่อมคลาย แต่กลับถูกม่านประเพณีขวางกั้น จนกลายเป็น “โศกนาฏกรรมความรัก” ในที่สุด ท่ามกลางบรรยากาศแห่งธรรมชาติ และมิตรภาพอันอับอุ่นของชาวบ้าน เรียบง่าย งดงาม เต็มไปด้วยความอิ่มเอิบใจ

“จากวัยเล่นเบี้ยหอยโข่ง ผมเติบโตพอจะอ่านหนังสือออกแล้ว ผ่านไปทางบ้านน้าน้อย สีที่น้าพรช่วยทาบ้านไว้แต่ครั้งแต่งงานดูจืดจางลง กระนั้นก็ยังพอมองเห็นตัวหนังสือขนาดย่อมที่ฝาบ้านเขียนไว้ว่า

‘คนบ้านนี้รักเดียวใจเดียว’

ผมเดินทางเข้ามาเรียนหนังสือต่อในเมือง คนรักเดียวใจเดียวแห่งเรือนปั้นหยายังเมาไม่สร่าง เมาหัวทิ่มหัวตำ ขนาดลงไปนอนชายคลองเอาตัวแช่น้ำ หัวซุกอยู่ที่รากลำพูริมคลอง

ความรักเดียวใจเดียวของคนเราช่างทำให้เป็นไปได้ปานนี้”