Desirable Taste เมนูปรารถนา

งานเขียนว่าด้วยเรื่องราวความรักความสัมพันธ์ระหว่าง ‘แรงปรารถนา’ และ ‘อาหาร’ ซึ่งเคยตีพิมพ์ลงในนิตยสารอิมเมจช่วงปี 2546-2547 ภายใต้ชื่อคอลัมน์ Vanishing Life & Desirable Taste ไม่ใช่เพียงด้านที่ร้อนแรงเฉกเช่นภาพลักษณ์ของ คำ ผกา อันเป็นเงาร่างสายหนึ่งของ ฮิมิโตะ ณ เกียวโต ในสายตาผู้คนเท่านั้น หากแต่บางบทบางตอนกลับเผยให้เห็นแง่มุมละเอียดอ่อน จากผู้หญิงที่มีเลือดเนื้อ มีหัวใจ บางครั้งร่าเริง บางคราวเกรี้ยวกราด และบางทีก็แอบหวานซ่อนเปรี้ยว ไม่แตกต่างจากรสชาติอาหารแต่ละชนิดที่เธอเลือกสรรนำมาถ่ายทอดผ่านตัวหนังสือเลยแม้แต่น้อย

 “อาหารทุกอย่างในคืนนั้นอร่อยเป็นเลิศ แกงเขียวหวานรสชาติกำลังดี ไม่หวาน ไม่มัน แต่เผ็ดหอมด้วยเครื่องเทศ ใบโหระพาและใบมะกรูดสดจำนวนมาก เนื้อย่างครึ่งสุกครึ่งดิบนั้นยิ่งทำให้เขาดูเป็นพ่อครัวที่เซ็กซี่ ส่วนสลัดนั้นก็ช่วยทอนความน่ากลัวอันเกิดจากพลังทางเพศอันล้นเหลือที่เขาส่งผ่านมาให้ฉันจากอาหารที่เขาทำ”

รักด้วยลิ้น ลิ้มด้วยริมฝีปาก 

 “ฉันเองเคยตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่งอย่างแรง  เพียงเพราะเขาจาระไนถึงสำรับอาหารในวัยเด็กให้ฟังอย่างพิสดาร ตั้งแต่ปลาร้าปลาช่อนที่แม่ทำเอง ทอดไฟอ่อนจนสุกหอม แล้วหั่นหอมสด พริกขี้หนูสดลงไปเคล้า มาจนถึงเมนูที่ทำให้ฉันต้องตามเขาไปถึงบ้านนั่นคือ ยำกบย่างมะม่วงเปรี้ยว”

สามัญประจำบ้าน

“ก็เหมือนกับที่คุณเคยพูดกับใครต่อใครมาตลอดว่าการแต่งงานมันไม่ใช่แค่เรื่องความรัก ไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน เมื่อคุณแต่งงานกับใครแล้ว ต่อจากนั้นมันหมายรวมไปถึงสังคมของคุณ สังคมของคนที่คุณแต่งงานด้วย ครอบครัว เพื่อนฝูง นิติกรรมที่ทำร่วมกัน หนี้สิน อนาคตของคนหลายๆ คนที่เกี่ยวข้องกับเราทั้งทางตรง ทางอ้อม ความผูกพันทางใจ ความเคยชิน คนที่อยู่ร่วมบ้านกันนับสิบปี จะรักมากรักน้อย แต่คุณปฏิเสธความเคยชินที่มีกันและกันไม่ได้”

เมื่อรักพลัดพราย